Traduk'o: Ĉi tiu traduk'o hav'as long'a'n histori'o'n... Laŭ mi'a memor'o, en 2003 aŭ 2004 Robert Read vol'is traduk'i kelk'a'j'n verk'o'j'n de Smith kaj pet'is mi'a'n kun'labor'o'n kaj post'e trans'don'is la afer'o'n al mi. Ni ambaŭ est'is entuziasm'a'j sed ne'spert'a'j komenc'ant'o'j, do la rezult'a traduk'o en'hav'is mult'a'j'n lingv'a'j'n erar'o'j'n. Jar'dek'o'n post'e Ĝan Starling kontakt'is mi'n pri la traduk'o. Mi korekt'is erar'o'j'n kaj polur'is la stil'o'n. Mi ankaŭ ricev'is tre util'a'j'n koment'o'j'n de kelk'a'j prov'leg'ant'o'j kun ali'a'j de'nask'a'j lingv'o'j ol la angl'a, Mariusz Hebdzyński, An'in'a Stecay, kaj Anna Skudlarska.
Vort'ar'o: Vid'ant'e vort'o'n ‘ĉi-aspekt'a'n’ (sen cit'il'o'j), ŝveb'u super ĝi per fingr'o'pint'o aŭ mus'o kaj ek'vid'u, ke ĝi ŝanĝ'iĝ'os por aspekt'i ‘tiel ĉi’. Per tio vi sci'os ke tiu vort'o hav'as difin'o'n en la proviz'it'a vort'ar'o. Klak'u ĝi'n por ek'vid'i ties difin'o'n. Post leg'i la difin'o'n, atent'u pri la komenc'o-vort'o de la difin'o, kiu aspekt'os kiel ‘difin/o’. Klak'u tio'n por salt'i re'ir'e al la rakont'o.
Se sur vi'a aparat'o lig'il'o'j ne aspekt'as kiel super'e, tio rezult'as de afer'o kie la ni'a'j CSS-aj regul'o'j super-reg'iĝ'us far'e de intern'a sistem'o de vi'a propr'a aparat'o: Nook, Kobo, Kindle, ktp. Do, sub'strek'o'j pov'as aper'i malgraŭ ni'a'j specif'a'j elekt'o'j. Kulp'ig'u la propr'a'n aparat'o'n tiu'kaz'e.
Ni prov'is elekt'i mez'a'n stil'o'n post demand'i ĉe Fejsbuk'o kaj ali'e pri divers'a'j person'a'j prefer'o'j. Ni ja vol'as proviz'i elekt'o'n al ĉiu leg'ant'o. Bedaŭr'ind'e, tio nun'temp'e ne ebl'as. Solv'o dev'as atend'i ĝis la pli'mult'o el bit'libr'a'j aparat'o'j sub'ten'os la format'o'n EPub 3, kio permes'os funkci'o'n pri elekt'o inter stil'o'j per'e de JavaScript. Sed EPub 2, per kio la pli'mult'o el aparat'o'j ankoraŭ funkci'as, ne ebl'ig'as tia'j'n elekt'o'j'n.
Ni elekt'is difin'i nur la ni'a'opini'e mal'oft'a'j'n vort'o'j'n. Bon'eg'a help'o por esperant'a'j progres'ant'o'j, nur iom'et'a help'o por komenc'ant'o'j. Se vi'a'opini'e, plu'a vort'o bezon'as difin'o'n, kontakt'u ni'n, kaj ni al'don'os.
Fin'e sci'u, ke ajn'a leg'ant'o rajt'as pet'i al'don'o'n de plu'a defino en la vort'ar'o. Kontakt'u la el'don'ej'o'n e'poŝt'e or sugest'i pri tio.
Propr'a'j Nom'o'j: Plej'part'e ni las'is, ke propr'a'j nom'o'j rest'u kiel ebl'e plej proksim'a'j al la original'o. Tamen, por evit'i fals'a'j'n sufiks'o'j'n ‘-an’, ‘-os’ ktp, ni opini'is tio'n dec'e, ke ni far'u neces'a'j'n ŝanĝ'et'o'j'n.
Angl'a Titol'o: La angl'a'lingv'a original'o titol'iĝ'is kiel The Empir'e of the Necromancers kaj el'don'iĝ'is unu'e en 1932. La versi'o, kiu'n ni sekv'is en traduk'ad'o de'ven'is el A Vintage from Atlant'is: Volum'e Three of the Collected Fantasies of Clark Ashton Smith, 2007, ISBN 978-1-59780-030-3
La legend'o de Mmatmuoro kaj Sodosmo ek'est'os nur en la last'a'j cikl'o'j de Ter'o, kiam la ĝoj'a'j legend'o'j de la pra'jar'o'j est'os forges'it'a'j. Antaŭ la temp'o de ĝi'a rakont'ad'o, mult'a'j epok'o'j est'os for'pas'int'a'j, kaj la mar'o'j est'os fal'int'a'j en si'a'j'n fund'o'j'n, kaj nov'a'j kontinent'o'j nask'iĝ'os. Ebl'e, en tiu tag'o, ĝi serv'os por ĉarm'i dum iom da temp'o la nigr'a'n lac'o'n de mort'ant'a ras'o, sen'esper'a pri ĉio krom forges'it'ec'o. Mi rakont'as la legend'o'n kiel vir'o'j rakont'os ĝi'n en Zotiko, la last'a kontinent'o, sub griz'a sun'o kaj trist'a'j ĉiel'o'j, kie la stel'o'j ek'aper'as en terur'a bril'ec'o antaŭ vesper'o.
Mmatmuoro kaj Sodosmo est'is nekromanci'ist'o'j, kiu'j ven'is de la mal'lum'a insul'o Naato, por praktik'i si'a'j'n sinistr'a'j'n art'o'j'n en Tinarato, trans la mal'kresk'int'a'j mar'o'j. Tamen ili ne prosper'is en Tinarato: ĉar la popol'o de tiu griz'a land'o juĝ'is mort'o'n sankt'a; kaj la neni'ec'o de la tomb'o ne est'u facil'anim'e mal'sankt'ig'it'a; kaj la re'anim'ig'o de la mort'int'o'j per nekromanci'o est'is abomen'ind'a.
Do, post mal'long'a temp'o, Mmatmuoro kaj Sodosmo est'is for'pel'it'a'j pro la koler'o de la loĝ'ant'ar'o, kaj dev'is fuĝ'i al Cincoro, dezert'o en la sud'o, kies popol'o konsist'is nur el la ost'o'j kaj mumi'o'j de ras'o, kiu'n la pest'o mort'ig'is en pas'int'a epok'o.
La land'o en kiu'n ili ir'is kuŝ'is morn'a kaj lepr'a kaj cindr'a sub la kolos'a, ard'a sun'o. Ĝi'a'j dis'pec'iĝ'ant'a'j rok'o'j kaj mort'a'j sabl'a'j sol'ej'o'j terur'us la kor'o'j'n de ordinar'a'j vir'o'j; kaj, ĉar ili ŝov'iĝ'is en tiu'n mal'plen'a'n lok'o'n sen manĝ'aĵ'o, la sort'o de la sorĉ'ist'o'j ja ebl'e ŝajn'us sen'esper'a. Tamen, sekret'e rid'et'ant'a'j, kvazaŭ konker'ist'o'j tret'ant'a'j la al'ir'ej'o'n al long'e pri'sopir'at'a regn'o, Sodosmo kaj Mmatmuoro marŝ'ad'is en Cincoron.
Sen'romp'e antaŭ ili, tra kamp'o'j sen arb'o'j kaj herb'o'j, kaj trans kanal'o'j de sek'iĝ'int'a'j river'o'j, etend'iĝ'is tiu grand'a ŝose'o, laŭ kiu antaŭ'e vojaĝ'ant'o'j ir'is inter Cincoro kaj Tinarato. Tie ili renkont'is neni'a'n viv'ul'o'n; tamen baldaŭ ili trov'is la skelet'o'j'n de ĉeval'o kaj ĝi'a rajd'ant'o, kuŝ'ant'a'j sur la voj'o, ankoraŭ port'ant'a'j la riĉ'a'j'n brid'o'n kaj vest'aĵ'o'n, kiu'j'n ili port'is viv'e. Mmatmuoro kaj Sodosmo paŭz'is antaŭ la kompat'ind'a'j ost'o'j, sur kiu'j eĉ ne makul'et'o de putr'aĵ'o rest'is; kaj ili rid'et'is fi'e unu al la ali'a.
“La ĉeval'o aparten'os al vi,” dir'is Mmatmuoro, “ĉar vi est'as la iom'et'e pli aĝ'a inter ni, kaj tial vi merit'as; kaj la rajd'ist'o serv'os ni'n ambaŭ kaj far'iĝ'os la unu'a, kiu ĵur'os servut'o'n al ni en Cincoro.”
Tiam, en la cindr'a sabl'o apud la voj'flank'o, ili desegn'is tri'obl'a'n cirkl'o'n; kaj kun'star'ant'e ĉe ĝi'a centr'o, ili far'is la abomen'ind'a'j'n rit'o'j'n, kiu'j dev'ig'is mort'int'o'j'n lev'iĝ'i el trankvil'a neni'ec'o kaj obe'i ek'de tiam, en ĉiu'j afer'o'j, la mal'lum'a'n vol'o'n de nekromanci'ist'o. Post'e ili asperg'is pinĉ'aĵ'o'n de magi'a pudr'o en la naz'tru'o'j'n de la vir'o kaj la ĉeval'o; kaj la blank'a'j ost'o'j, lament'e knar'ant'a'j, lev'iĝ'is de si'a kuŝ'ej'o kaj star'iĝ'is, pret'a'j por serv'i si'a'j'n mastr'o'j'n.
Do, laŭ la inter'konsent'o, Sodosmo ek'sid'is sur la skelet'a ĉeval'o kaj pren'is la juvel'a'j'n rimen'o'j'n, kaj rajd'is kiel mal'bon'a mok'aĵ'o de Mort'o sur si'a pal'a ĉeval'o; dum Mmatmuoro pez'paŝ'ad'is flank'e de li, apog'ant'e si'n leĝer'e per ebon'a baston'o; kaj la skelet'o de la vir'o, kun si'a riĉ'a vest'aĵ'o mal'strikt'e flirt'ant'a, sekv'is la du kiel servut'ul'o.
Post iom'a temp'o, en la griz'a dezert'o, ili trov'is la rest'aĵ'o'j'n de ali'a ĉeval'o kaj rajd'ant'o, kiu'j'n la ŝakal'o'j las'is kaj la sun'o sek'ig'is ĝis la magr'ec'o de mal'jun'a'j mumi'o'j. Tiu'j'n ili ankaŭ lev'is el mort'o; kaj Mmatmuoro rajd'is la velk'int'a'n batal'ĉeval'o'n; do la du magi'ist'o'j rajd'is antaŭ'e'n dign'e, kiel vag'ant'a'j imperi'estr'o'j, kun kadavr'o kaj skelet'o por serv'i ili'n. Ali'a'j ost'ar'o'j kaj mort'a'j rest'aĵ'o'j de hom'o'j kaj best'o'j, kiu'j'n baldaŭ ili trov'is, est'is simil'e re'viv'ig'it'a'j; do ili kolekt'is inter si ĉiam-ŝvel'ant'a'n sekv'ant'ar'o'n dum ili'a progres'o tra Cincoro.
Sur'voj'e, dum ili al'proksim'iĝ'is al Jetlireomo, kiu iam est'is la ĉef'urb'o, ili trov'is mult'a'j'n tomb'o'j'n kaj nekropol'o'j'n, ne'tuŝ'it'a'j'n ankoraŭ post mult'a'j epok'o'j, kun mumi'o'j, kiu'j apenaŭ velk'is en mort'o. Ĉiu'j'n ĉi ili lev'is kaj vok'is el sepult'a nokt'o por obe'i ili'a'j'n komand'o'j'n. Iu'j'n ili ordon'is sem'i kaj erp'i la dezert'a'j'n kamp'o'j'n kaj ĉerp'i akv'o'n el profund'a'j put'o'j; ali'a'j'n ili las'is far'i divers'a'j'n task'o'j'n, kia'j'n la mumi'o'j antaŭ'e far'is viv'ant'e. La cent'jar'a silent'o est'is romp'it'a de la bru'o kaj tumult'o de miriad'a'j aktiv'aĵ'o'j; kaj la magr'a'j kadavr'o'j de teks'ist'o'j labor'is per si'a'j naved'o'j; kaj la kadavr'o'j de plug'ist'o'j sekv'is si'a'j'n sulk'o'j'n mal'antaŭ kadavr'a'j bov'o'j.
Lac'a'j pro si'a strang'a vojaĝ'o kaj si'a'j oft'e ripet'at'a'j sorĉ'kant'o'j, Mmatmuoro kaj Sodosmo vid'is antaŭ si fin'fin'e, de dezert'a mont'et'o, la alt'a'j'n tur'o'j'n kaj bel'a'j'n, ne'romp'it'a'j'n kupol'o'j'n de Jetlireomo, tremp'it'a'j'n en la mal'hel'iĝ'ant'a stagn'a sang'o de mal'bon'aŭgur'a sun'sub'iĝ'o.
“Ĝi est'as grand'a land'o,” dir'is Mmatmuoro, “kaj vi kaj mi kun'hav'os ĝi'n inter ni, kaj reg'os ĉiu'j'n ĝi'a'j'n mort'int'o'j'n, kaj far'iĝ'os kron'it'a'j imperi'estr'o'j morgaŭ en Jetlireomo.”
“Jes ja,” respond'is Sodosmo, “ĉar neni'u viv'ant'a kontest'os ni'n ĉi tie; kaj tiu'j, kiu'j'n ni el'vok'is el la tomb'o, ag'os kaj spir'os nur laŭ ni'a dikt'ad'o, kaj ne pov'os ribel'i kontraŭ ni.”
Do, en la sang'e ruĝ'a krepusk'o, kiu purpur'e dens'iĝ'is, ili en'ir'is Jetlireomon kaj rajd'is antaŭ'e'n inter la alt'a'j, sen'lamp'a'j dom'eg'o'j, kaj instal'is si'n kun si'a horor'a sekv'ant'ar'o en tiu dign'a kaj for'las'it'a palac'o, kie la dinasti'o de Nimbotaj imperi'estr'o'j reg'is Cincoron dum du mil jar'o'j.
En la polv'a'j or'a'j hal'o'j, ili lum'ig'is la mal'plen'a'j'n oniks'a'j'n lamp'o'j'n per si'a lert'a sorĉ'ad'o, kaj vesper'manĝ'is reĝ'a'j'n viand'o'j'n, proviz'it'a'j'n el jar'o'j pas'int'a'j, kiu'j'n ili el'vok'is en simil'a manier'o. La sen'karn'a'j man'o'j de ili'a'j servut'ul'o'j verŝ'is por ili antikv'a'j'n kaj imperi'estr'a'j'n vin'o'j'n en lun'ŝton'a'j'n tas'o'j'n; kaj ili drink'is kaj banked'is kaj fest'is en fantasmagori'a pomp'o, prokrast'ant'e ĝis morgaŭ la re'viv'ig'o'n de tiu'j, kiu'j kuŝ'is mort'a'j en Jetlireomo.
Ili lev'iĝ'is fru'e, en la mal'hel'a karmezin'a aŭror'o, el la luks'a'j palac'a'j lit'o'j, en kiu'j ili dorm'is; ĉar mult'o rest'is far'ind'a. Ĉie en tiu forges'it'a urb'o, ili ir'ad'is tie'n kaj tie'n, sorĉ'ant'e la hom'o'j'n, kiu'j mort'is en la last'a jar'o de la pest'o kaj kuŝ'is ne'en'ter'ig'it'e. Kaj far'int'e ĉi tio'n, ili pas'is el Jetlireomo en tiu'n ali'a'n urb'o'n de alt'a'j tomb'o'j kaj fortik'a'j maŭzole'o'j, en kiu'j kuŝ'ad'is la Nimbotaj imperi'estr'o'j kaj la pli grav'a'j civit'an'o'j kaj nobel'o'j de Cincoro.
Tie ili pet'is si'a'j'n skelet'a'j'n sklav'o'j'n en'romp'i la pord'o'j'n per martel'o'j; kaj tiam, per si'a'j pek'a'j, tiran'a'j sorĉ'o'j, ili el'vok'is la imperi'a'j'n mumi'o'j'n, eĉ la plej aĝ'a'j'n el la dinasti'o, kaj ĉiu'j el'ven'is rigid'e, kun sen'lum'a'j okul'o'j, en riĉ'a'j vind'aĵ'o'j ornam'it'a'j per flam'hel'a'j juvel'o'j. Kaj post'e ili ankaŭ re'ven'ig'is al ŝajn'o de viv'o mult'a'j'n generaci'o'j'n da kort'eg'an'o'j kaj dign'ul'o'j.
En solen'a procesi'o, kun mal'lum'a'j kaj fier'eg'a'j kaj kav'a'j vizaĝ'o'j, la mort'a'j imperi'estr'o'j kaj imperi'estr'in'o'j de Cincoro riverenc'is al Mmatmuoro kaj Sodosmo, kaj post'e sekv'is ili'n kiel kapt'it'ar'o tra ĉiu'j strat'o'j de Jetlireomo. Post'e, en la gigant'a tron'ĉambr'o de la palac'o, la nekromanci'ist'o'j ek'sid'is sur la alt'a du'op'a tron'o, kie rajt'e la antaŭ'a'j imperi'estr'o'j sid'is kun si'a'j edz'in'o'j. Inter la asemble'o de imperi'estr'o'j, kun bel'eg'a kaj funebr'a aspekt'o, ili ricev'is la suveren'ec'o'n de la sek'a man'o de la mumi'o de Hestajono, la plej fru'a de la Nimbota dinasti'o, kiu reg'is en du'on'mit'a'j jar'o'j. Tiam ĉiu'j post'e'ul'o'j de Hestajono, amas'e plen'ig'ant'e la ĉambr'o'n, aklam'is per sen'ton'a'j, eĥ'o-simil'a'j voĉ'o'j la regn'o'n de Mmatmuoro kaj Sodosmo.
Tia'manier'e la el'pel'it'a'j nekromanci'ist'o'j trov'is por si imperi'o'n kaj reg'at'a'n popol'o'n en la dezert'a sen'frukt'a land'o, kie'n la hom'o'j de Tinarato for'pel'is ili'n por pere'i. Reg'ant'e absolut'e super ĉiu'j mort'int'o'j de Cincoro per si'a malic'a magi'o, ili sinistr'e despot'is. Tribut'o'n al ili port'is sen'karn'a'j port'ist'o'j el mal'proksim'a'j regn'o'j; kaj pest'o-manĝ'it'a'j kadavr'o'j, kaj alt'a'j mumi'o'j parfum'it'a'j per sepult'a'j balzam'o'j, ir'is tie'n kaj tie'n por task'o'j en Jetlireomo, aŭ amas'ig'is antaŭ ili'a'j avid'a'j okul'o'j, el ne'el'ĉerp'ebl'a'j kel'o'j, la arane'aĵ'e nigr'iĝ'int'a'n or'o'n kaj polv'o-kovr'it'a'j'n gem'o'j'n de antikv'a temp'o.
Mort'a'j labor'ist'o'j ig'is ili'a'j'n palac'a'j'n ĝarden'o'j'n burĝon'i per de'long'e pere'int'a'j flor'o'j; kadavr'o'j kaj skelet'o'j labor'is por ili en la min'o'j, aŭ konstru'is bel'a'j'n mir'ind'a'j'n tur'o'j'n al la mort'ant'a sun'o. Ĉambelan'o'j kaj princ'o'j de mal'nov'a temp'o est'is ili'a'j tas'port'ist'o'j, kaj por rav'i ili'n kord'muzik'il'o'j est'is lud'at'a'j de la graci'a'j man'o'j de imperi'estr'in'o'j kun or'a'j har'o'j, kiu'j el'ven'is ankoraŭ bril'a'j el la nokt'o de la tomb'o. La plej bel'a'j'n, kiu'j'n la pest'o kaj la verm'o ne tro putr'ig'is, ili pren'is kiel am'at'in'o'j'n kaj dev'ig'is serv'i ili'a'n nekrofili'a'n volupt'o'n.
Ĉiel la popol'o de Cincoro aktor'is la ag'o'j'n de viv'o laŭ la vol'o de Mmatmuoro kaj Sodosmo. Ili parol'is, ili mov'iĝ'is, ili manĝ'is kaj trink'is kiel en la viv'o. Ili aŭd'is kaj vid'is kaj sent'is kun simil'ec'o de la sent'o'j, kiu'j est'is ili'a'j antaŭ la mort'o; sed ili'a'j cerb'o'j est'is sklav'ig'it'a'j per terur'a nekromanci'o. Ili memor'is nur nebul'e si'a'n antaŭ'a'n ekzist'o'n; kaj la stat'o al kiu ili est'is vok'it'a'j est'is mal'plen'a kaj ĝen'a kaj ombr'a. Ili'a sang'o flu'is mal'varm'e kaj mal'vigl'e, miks'it'e kun la akv'o de Lete'o; kaj la vapor'o'j de Lete'o nub'ig'is ili'a'j'n okul'o'j'n.
Mut'e ili obe'is la dikt'o'j'n de si'a'j tiran'a'j mastr'o'j, sen ribel'o aŭ protest'o, sed plen'a'j de svag'a, sen'lim'a lac'o tia, kia'n la mort'int'o'j dev'as sci'i, kiam trink'int'e etern'a'n dorm'o'n, ili est'as re'vok'it'a'j al la amar'o de mort'em'a ekzist'ad'o. Ili sci'is nek pasi'o'n, nek dezir'o'n, nek ekstaz'o'n, sed nur la nigr'a'n langvor'o'n de si'a vek'iĝ'o el Lete'o, kaj griz'a'n, sen'ĉes'a'n sopir'ad'o'n re'ven'i al tiu inter'romp'it'a dorm'o.
La plej jun'a kaj last'a el la Nimbotaj imperi'estr'o'j est'is Illeiro, kiu mort'is en la unu'a monat'o de la pest'o, kaj kuŝ'is en si'a alt'konstru'it'a maŭzole'o du'cent jar'o'j'n, antaŭ la al'ven'o de la nekromanci'ist'o'j.
Lev'it'a kun li'a popol'o kaj li'a'j patr'o'j por serv'i la tiran'o'j'n, Illeiro re'komenc'is la mal'plen'a'n ekzist'o'n sen demand'o kaj sent'is neni'a'n surpriz'o'n. Li akcept'is si'a'n resurekt'o'n kaj tiu'j'n de si'a'j parenc'o'j kiel oni akcept'as la indign'aĵ'o'j'n kaj mir'aĵ'o'j'n de sonĝ'o. Li sci'is, ke li re'ven'is al pal'iĝ'int'a sun'o, al kav'a kaj fantom'a mond'o, al ord'o de afer'o'j en kiu li est'is nur obe'em'a ombr'o. Sed unu'e li, kiel la ali'a'j, sent'is ĝen'o'n nur pro mal'lum'a lac'o kaj pal'a mal'sat'o por la perd'it'a neni'ec'o.
Drog'it'a per la magi'o de si'a'j suveren'o'j, mal'fort'a pro la epok'long'a nul'ec'o de mort'o, li vid'is, kiel somnambul'o, la fi'aĵ'o'j'n far'it'a'j'n al li'a'j pra'patr'o'j. Tamen, iel, post mult'a'j tag'o'j, febl'a fajr'er'o vek'iĝ'is en la stupor'a krepusk'o de li'a mens'o.
Kiel i'o'n perd'it'a'n kaj ne're'akir'ebl'a'n, trans vast'eg'a'j spac'o'j, li memor'is la pomp'o'n de si'a reg'ad'o en Jetlireomo, kaj la or'a'n fier'o'n kaj ĝoj'eg'o'n de si'a jun'ec'o. Kaj re'memor'ant'e tio'n, li sent'is ne'klar'a'n ek'mov'o'n de ribel'o, fantom'a'n rankor'o'n kontraŭ la magi'ist'o'j kiu'j al'vok'is li'n al tiu ĉi katastrof'a mok'aĵ'o de viv'o. Mal'lum'e li ek'funebr'is pro si'a fal'int'a stat'o kaj la morn'a mis'sort'o de si'a'j antaŭ'ul'o'j kaj si'a popol'o.
Ĉiu'tag'e, kiel tas'port'ist'o en la hal'o'j, kie li reĝ'is antaŭ'e, Illeiro vid'is la far'o'j'n de Mmatmuoro kaj Sodosmo. Li vid'is ili'a'j'n kapric'o'j'n de kruel'o kaj volupt'o, ili'a'j'n kresk'ant'a'j'n ebri'em'o'n kaj vor'em'o'n. Li spekt'is ili'n ĝu'aĉ'i si'a'n nekromanci'a'n luks'o'n kaj far'iĝ'i mal'labor'em'e sen'zorg'a'j, si'n'indulg'e krud'a'j. Ili neglekt'is stud'i si'a'n art'o'n, ili forges'is mult'a'j'n si'a'j'n sorĉ'o'j'n. Tamen ili ankoraŭ reg'is, fort'eg'a'j kaj impon'eg'a'j; kaj kuŝ'ant'e sur sof'o'j purpur'a'j kaj roz'a'j, ili plan'is gvid'i arme'o'n de mort'int'o'j kontraŭ Tinarato.
Rev'ant'e pri konker'o, kaj pri pli vast'a'j nekromanci'aĵ'o'j, ili iĝ'is tiel gras'a'j kaj pigr'a'j, kiel verm'o'j kiu'j ek'loĝ'is en kadavr'ej'o abund'a de putr'aĵ'o. Kaj paŝ'o'n post paŝ'o kun ili'a pigr'em'o kaj tiran'ec'o, la fajr'o de ribel'o kresk'is en la ombr'a kor'o de Illeiro, kiel flam'o kiu barakt'as kontraŭ Lete'a'j humid'o'j. Kaj mal'rapid'e, kun la kresk'o de li'a koler'eg'o, re'ven'is al li iom'o de la fort'o kaj firm'o, kiu'j'n li hav'is en la viv'o. Vid'ant'e la mal'moral'ec'o'n de la sub'prem'ant'o'j, kaj sci'ant'e la mal'bon'o'n far'it'a'n al la sen'help'a'j mort'int'o'j, li aŭd'is en si'a cerb'o la kri'ad'o'n de sufok'it'a'j voĉ'o'j postul'ant'a'j venĝ'o'n.
Inter si'a'j pra'patr'o'j, tra la palac'a'j hal'o'j de Jetlireomo, Illeiro mov'iĝ'is silent'e laŭ la ordon'o'j de la mastr'o'j, aŭ star'is atend'ant'e ili'a'j'n komand'o'j'n. Li verŝ'is en ili'a'j'n oniks'a'j'n tas'o'j'n la sukcen'a'j'n vin'o'j'n, al'port'it'a'j'n per sorĉ'o el mont'et'o'j sub pli jun'a sun'o; li sub'met'is si'n al ili'a'j kalumni'o'j kaj insult'o'j. Kaj nokt'o'n post nokt'o, li spekt'is ili'n lul'iĝ'i en si'a ebri'ec'o, ĝis ili ek'dorm'is, ruĝ'vizaĝ'a'j kaj krud'a'j, mez'e de si'a arog'it'a grandioz'o.
Est'is mal'mult'a parol'o inter la viv'ant'a'j mort'int'o'j; fil'o kaj patr'o, fil'in'o kaj patr'in'o, am'ant'o kaj am'at'o, ir'is tie'n kaj re'e'n sen sign'o de re'kon'o, sen koment'o pri si'a mal'bon'a sort'o. Tamen fin'e, je cert'a nokt'o'mez'o, kiam la tiran'o'j kuŝ'is dorm'ant'e kaj la flam'o'j ŝancel'iĝ'is en la nekromanci'a'j lamp'o'j, Illeiro inter'konsil'iĝ'is kun Hestajono, si'a plej aĝ'a parenc'o, kiu fam'is kiel legend'a sorĉ'ist'o kaj oni'dir'e sci'is la arkan'o'j'n de antikv'a'j temp'o'j.
Hestajono star'is apart'e de la ali'a'j, en angul'o de la ombr'a hal'o. Li est'is brun'a kaj ŝrump'int'a en si'a'j mumi'o-tol'aĵ'o'j; kaj li'a'j sen'lum'a'j obsidian'a'j okul'o'j ŝajn'is fiks'rigard'i sen'mov'e al neni'o. Li ŝajn'is ne aŭd'i la demand'o'j'n de Illeiro; sed post iom da temp'o, en sek'a, susur'a flustr'o, li respond'is:
“Mi est'as mal'jun'a, kaj la nokt'o de la sepult'ej'o est'is long'a, kaj mi forges'is mult'o'n. Tamen, palp'ant'e mal'antaŭ'e'n trans la abism'o'n de mort'o, ebl'e mi re'trov'os iom da mi'a antaŭ'a saĝ'o; kaj kun'e ni el'pens'os manier'o'n liber'iĝ'i.” Kaj Hestajono serĉ'is inter la rest'aĵ'o'j de memor'o, kiel iu, kiu etend'as la man'o'n en lok'o'n, kie la verm'o jam est'is kaj la kaŝ'it'a'j arĥiv'o'j de pra'temp'o putr'is en si'a'j kovr'il'o'j; ĝis fin'e li re'memor'is, kaj dir'is:
“Mi re'memor'as, ke mi iam est'is potenc'a sorĉ'ist'o; kaj inter ali'a'j afer'o'j, mi sci'is la sorĉ'o'j'n de nekromanci'o; sed mi ne uz'is ili'n, abomen'ant'e ties uz'o'n kaj la lev'ad'o'n de mort'int'o'j. Mi krom'e posed'is ali'a'j'n sci'o'j'n, kaj ebl'e inter la rest'aĵ'o'j de tiu arĥaik'a sci'ar'o est'us io, kio serv'us por gvid'i ni'n nun. Ĉar mi re'memor'as mal'klar'a'n dub'ind'a'n profet'aĵ'o'n de la pra'jar'o'j, dum la fond'o de Jetlireomo kaj la imperi'o de Cincoro. La profet'aĵ'o est'is, ke fatal'o pli mal'bon'a ol mort'o traf'os la imperi'estr'o'j'n kaj la popol'o'n de Cincoro en est'ont'a'j epok'o'j; kaj ke la unu'a kaj la last'a el la Nimbota dinasti'o, en kun'a konsil'o, efektiv'ig'os liber'ig'a'n manier'o'n kaj nul'ig'os la mis'sort'o'n. La mal'bon'aĵ'o ne est'is nom'it'a en la profet'aĵ'o: sed oni dir'is, ke la du imperi'estr'o'j ek'sci'os kiel solv'i si'a'n problem'o'n per la romp'o de antikv'a argil'a figur'o, kiu gard'as la plej sub'a'n kript'o'n sub la imperi'a palac'o en Jetlireomo.”
Tiam, aŭd'int'e tiu'n profet'aĵ'o'n de la pal'iĝ'int'a'j lip'o'j de si'a pra'patr'o, Illeiro medit'is kelk'a'n temp'o'n, kaj dir'is:
“Mi nun re'memor'as post'tag'mez'o'n en fru'a jun'ec'o, kiam serĉ'ant'e sen'okup'e tra la ne'uz'it'a'j kript'o'j de ni'a palac'o, kiel knab'o far'as, mi ven'is al la last'a kript'o kaj trov'is tie polv'a'n, krud'a'n figur'o'n el argil'o, kies form'o kaj vizaĝ'o est'is fremd'a'j al mi. Kaj, ne sci'ant'e la profet'aĵ'o'n, mi mal'kontent'e turn'is mi'n for, kaj re'ven'is tiel facil'anim'e kiel mi ven'is, por serĉ'i la polv'a'n sun'lum'o'n.”
Tiam, ŝtel'ir'ant'e for de si'a sen'atent'a parenc'ar'o, kaj port'ant'e juvel'it'a'j'n lamp'o'j'n pren'it'a'j'n el la hal'o, Hestajono kaj Illeiro ir'is sub'e'n per sub'ter'a ŝtup'ar'o sub la palac'o; kaj navig'ant'e kiel ne'de'ten'ebl'a'j kaŝ'it'a'j ombr'o'j tra la labirint'o de nokt'ec'a'j koridor'o'j, ili ven'is fin'e al la plej sub'a kript'o.
Tie, en la nigr'a polv'o kaj nod'it'a'j arane'aĵ'o'j de preter'memor'a pas'int'ec'o, ili trov'is, kiel antaŭ'dir'it'e, la argil'a'n figur'o'n, kies krud'a'j trajt'o'j est'is de iu forges'it'a ter'a di'o. Kaj Illeiro frakas'is la figur'o'n per ŝton'a fragment'o; kaj li kaj Hestajono el'pren'is el ĝi'a kav'a intern'o grand'a'n glav'o'n el ne'rust'int'a ŝtal'o, kaj pez'a'n ŝlos'il'o'n el sen'makul'a bronz'o, kaj tabel'o'j'n el hel'a latun'o sur kiu'j est'is sur'skrib'it'a'j la divers'a'j far'o'j plen'um'end'a'j, por ke Cincoro liber'iĝ'u de la mal'lum'a reg'ad'o de la nekromanci'ist'o'j kaj la popol'o re'gajn'u sen'konsci'a'n mort'o'n.
Do, per la ŝlos'il'o el sen'makul'a bronz'o, Illeiro mal'ŝlos'is, laŭ la instru'o'j de la tabel'o'j, mal'alt'a'n mal'larĝ'a'n pord'o'n ĉe la fin'o de la plej sub'a kript'o, preter la romp'it'a figur'o; kaj li kaj Hestajono vid'is, kiel est'is aŭgur'it'e, la helic'a'n ŝtup'ar'o'n el sombr'a ŝton'o konduk'ant'a'n al forges'it'a abism'o, kie ankoraŭ brul'is la plej sub'a'j fajr'o'j de la ter'o. Kaj las'int'e Illeiron por gard'i la mal'ferm'it'a'n pord'o'n, Hestajono pren'is la glav'o'n el ne'rust'int'a ŝtal'o per si'a velk'int'a man'o, kaj re'ir'is al la hal'o, kie la nekromanci'ist'o'j dorm'is, kuŝ'ant'e sur si'a'j sof'o'j purpur'a'j kaj roz'a'j, kun la pal'a'j, sen'sang'a'j mort'int'o'j ĉirkaŭ ili en pacienc'a'j vic'o'j.
Sub'ten'at'e de la antikv'a profet'aĵ'o kaj la pra'sci'o de la hel'a'j tabel'o'j, Hestajono lev'is la grand'a'n glav'o'n kaj sen'kap'ig'is Mmatmuoron kaj Sodosmon, per po unu bat'o. Tiam, kiel direkt'it'e, li kvar'on'ig'is la rest'aĵ'o'j'n per fort'eg'a'j bat'o'j. Do la nekromanci'ist'o'j for'don'is si'a'j'n mal'pur'a'j'n viv'o'j'n, kaj kuŝ'ad'is sur'dors'e, sen'mov'e, al'don'ant'e pli profund'a'n ruĝ'o'n al la roz'kolor'o, kaj pli hel'a'n nuanc'o'n al la mal'ĝoj'a purpur'o de si'a'j sof'o'j.
Tiam, al si'a'j parenc'o'j, kiu'j star'is silent'e kaj ne'vigl'e, apenaŭ re'kon'ant'e si'a'n liber'ig'o'n, la estim'ind'a mumi'o Hestajono parol'is per sek'a'j murmur'o'j, sed aŭtoritat'e, kiel reĝ'o kiu direkt'as komand'o'j'n al si'a'j infan'o'j. La mort'int'a'j imperi'estr'o'j kaj imperi'estr'in'o'j ek'mov'iĝ'is, kiel aŭtun'a'j foli'o'j en subit'a vent'o, kaj flustr'o pas'is inter ili kaj plu'ir'is el la palac'o, komunik'iĝ'ont'e fin'fin'e, laŭ ne'rekt'a'j voj'o'j, al ĉiu'j mort'int'o'j de Cincoro.
Tra tiu tut'a nokt'o, kaj dum la sekv'ant'a sang'o-mal'hel'a tag'o, per balanc'iĝ'ant'a'j torĉ'o'j aŭ la lum'o de la mort'ant'a sun'o, sen'fin'a arme'o de pest'o-manĝ'it'a'j kadavr'o'j, de ĉifon'a'j skelet'o'j, ŝut'iĝ'is en makabr'a torent'o tra la strat'o'j de Jetlireomo kaj laŭ la palac-hal'o, kie Hestajono star'is gard'ant'e la mort'ig'it'a'j'n nekromanci'ist'o'j'n. Sen'paŭz'e, kun nub'ec'a'j sen'mov'a'j okul'o'j, ili ir'ad'is kiel pel'it'a'j ombr'o'j, por serĉ'i la sub'ter'a'j'n kript'o'j'n sub la palac'o, por tra'pas'i la mal'ferm'it'a'n pord'o'n, kie Illeiro atend'is en la last'a kript'o, kaj tiam por ir'ad'i sub'e'n laŭ mil mil ŝtup'o'j al la rand'o de tiu abism'o en kiu bol'is la mal'flus'ant'a'j fajr'o'j de la ter'o. Tie, de sur la rand'o, ili ĵet'is si'n al du'a mort'o kaj la pur'a neni'ig'o de la sen'fund'a'j flam'o'j.
Sed post kiam ĉiu'j jam ir'is al si'a liber'iĝ'o, Hestajono plu rest'is, sol'a en la pal'iĝ'ant'a sun'sub'ir'o, apud la fend'it'a'j kadavr'o'j de Mmatmuoro kaj Sodosmo. Tie, kiel la tabel'o'j direkt'is li'n, li prov'is tiu'j'n sorĉ'o'j'n de antikv'a nekromanci'o, kiu'j'n li sci'is en si'a antaŭ'a saĝ'o, kaj mal'ben'is la dis'membr'ig'it'a'j'n korp'o'j'n per tiu etern'a viv'o-en-mort'o, kiu'n Mmatmuoro kaj Sodosmo cel'is trud'i al la popol'o de Cincoro. Kaj mal'ben'o'j el'ir'is de la pal'a'j lip'o'j, kaj la kap'o'j rul'iĝ'is terur'e kun furioz'a'j okul'o'j, kaj la membr'o'j kaj tors'o'j barakt'is sur si'a'j imperi'estr'a'j sof'o'j makul'it'a'j de solid'iĝ'int'a sang'o. Tiam, sen retro'rigard'o, sci'ant'e ke ĉio est'is far'it'a laŭ ordon'o kaj profet'aĵ'o de'komenc'e, la mumi'o Hestajono las'is la nekromanci'ist'o'j'n al ili'a sort'o, kaj ir'is lac'e tra la nokt'ec'a labirint'o de la kript'o'j por re'kun'iĝ'i kun Illeiro.
Do, en la trankvil'a silent'o, sen plu'a bezon'o de vort'o'j, Illeiro kaj Hestajono tra'pas'is la mal'ferm'it'a'n pord'o'n de la sub'ter'a kript'o, kaj Illeiro ŝlos'is la pord'o'n post si per ĝi'a ŝlos'il'o el sen'makul'a bronz'o. De tie, laŭ la helic'a ŝtup'ar'o, ili ir'ad'is al la rand'o de la profund'a'j flam'o'j kaj unu'iĝ'is kun si'a'j parenc'o'j kaj si'a popol'o en la last'a, fin'a neni'ec'o.
Sed pri Mmatmuoro kaj Sodosmo, hom'o'j dir'as ke ili'a'j kvar'on'ig'it'a'j korp'o'j ramp'as tie'n kaj re'e'n ĝis eĉ hodiaŭ en Jetlireomo, trov'ant'e nek pac'o'n nek ripoz'o'n de si'a viv-en-mort'a sort'o, van'e serĉ'ant'a'j tra la nigr'a labirint'o de sub'a'j kel'o'j la pord'o'n, kiu'n ŝlos'is Illeiro.
Not'o: Tiu ĉi rakont'o, traduk'it'a de Russ Williams, ankaŭ atend'as al'don'o'n de la vort'ar'o. Tio'n al'don'os la redaktor'o post iom'a temp'o. Ni pet'as, ke vi pardon'u la inter'temp'o'n.
La sub'a'j hom'o'j kontribu'is al tiu ĉi traduk'o, ĉiu'j en divers'a'j temp'o'j kaj lok'o'j. Kie mank'as indik'o pri land'o, tio okaz'is en Uson'o.
Se vi hav'as ajn'a'j'n koment'o'j'n, bon'vol'u kontakt'u la redaktor'o'n e'poŝt'e laŭ la jen'a adres'o: gan@starling.us
he Empir'e of the Necromancers © 1932 by Clark Ashton Smith. © by CASiana, the literary estate of Clark Ashton Smith.
Translated with permission.
Tiu ĉi Esperant'a traduk'o pri The Empir'e of the Necromancers verk'it'a de Clark Ashton Smith est'as dispon'ebl'a laŭ la permes'il'o Kre'a Komunaĵ'o Atribu'it'e-Ne'komerc'e-Ne'modif'it'e 4.0 Tut'mond'a.
Mazirien la Magi'ist'o
Klasik'a seri'o, La Mort'ant'a Ter'o, volum'o unu. Ses inter'lig'it'a'j novel'o'j pri la fin'temp'o de la Ter'o, kiam magi'o super'as ol scienc'o post ol la lun'o de'long'e mal'aper'is kaj eĉ la sun'o mem ŝvel'as ruĝ'e mont'ant'e makul'a'j'n sign'o'j'n de baldaŭ'a mal'lum'iĝ'o.
Kugel La Ruz'a
Klasik'a seri'o, La Mort'ant'a Ter'o, volum'o du. Sep sin-sekv'a'j novel'o'j form'ant'a'j la du'a'n volum'o'n el la seri'o ‘La Mort'ant'a Ter'o’. Rakont'ar'o en kiu humor'e kruel'a magi'ist'o dev'ig'as fripon'a'n anti-hero'o'n al grand'eg'a aventur'o ĉe la for'a flank'o de l’ mond'o por plen'um'i ne'far'ebl'a'n misi'o'n La aventur'o'j de Kugel la Ruz'a iom ŝok'as kaj tre amuz'as, ambaŭ sam'temp'e.
Kugel: la Ĉiel'o'romp'a Ŝpruc'lum'o
Klasik'a seri'o, La Mort'ant'a Ter'o, volum'o tri. Dek tri sin-sekv'a'j novel'o'j form'ant'a'j la tri'a'n volum'o'n el la seri'o ‘La Mort'ant'a Ter'o’. La du'a aventur'eg'o de Kugel la Ruz'a, ĉi'foj'e komenc'ant'a per ŝip'o.
Tri'gamb'a Joĉjo
Sur planed'et'o sen'aer'a du jun'ul'o'j al'front'as best'o'n ne'venk'ebl'a'n.
La Lun'a Sfing'o
En kultur'o kie ĉiu'j port'as mask'o'j'n, ĵus al'ven'int'a diplomat'o ĉas'as murd'ist'o'n.
Dom'o de l’ Se
Post respond'i al reklam'o pri aventur'o, vir'o ek'front'as mult'o'n pli ol antendite.
Retret'ej'o Ulvarda
Kiam sur'ter'e est'as 50 miliard'o'j da hom'o'j, ĉu izol'ec'o dezir'ind'as pli ol ĉio?
Kiam la Kvin Lun'o'j Lev'iĝ'as
Sur planed'o hav'ant'a kvin lun'o'j'n, oni pov'as fid'i pri neni'o ajn tiam, kiam la kvin lev'iĝ'as sam'nokt'e.
Geni'us Loci
Terur'a novel'o pri eg'e malic'a energi'o kiu hant'e loĝ'as en marĉ'a lag'et'o hav'ant'a skelet'e mort'int'a'n salik-arb'o'n.
La Imperi'o de la Nekromanci'ist'o'j
Terur'a novel'o pri du nekromanci'ist'o'j kiu'j resurekt'ig'as arme'o'n el mort'int'a'j ost'o'j cel'e por venĝ'i si'n kontraŭ la urb'o kio est'is pel'int'a'j ili'n en tiu'n sam'a'n dezert'o'n.
CAS-bit'libr'o'j laŭ'plan'e el'don'ot'a'j
La Urb'o de la Kananta Farjo
La Sorĉ'ad'o de Ulua
La Rakont'o de Satampro Zejroŝ
La Mal'hel'a Fantom'o
La Du'obl'a Ombr'o
Staci'dom'o
Ricev'int'o de la Premi'o Hug'o en 1964. Scienc-fikci'a roman'o pri inter-planed'a'j rilat'o'j kaj konflikt'o'j en tut-galaksi'a societ'o.
